Tevhîd-i Sıfat, sıfatların birliği demektir ve Tevhîd Mertebeleri’nin ikincisidir. Bu makamın zevki “Lâ mevsûfe illallah” cümlesi ile ifâde edilir.

Bu mertebeyi idrak etmeye çalışan kişi “Tevhîd-i Ef’âl”de olduğu gibi kendisinde emanet (geçici) olan bütün sıfatları Hakk’a vererek üzerinden ikinci elbiseyi de çıkarır ve sıfatlarda fena’yı (yokluğu) yaşar.

Hayat, ilim, irade, kudret, işitme, görme, söz söyleme sıfatları Allah’a aittir. Ve bu sıfatlar insana birer ayna olup, bu aynalarda esas sıfatlanan görülecektir.

Kudsi bir hadiste kendini “Gizli Hazine” olarak nitelendiren Hakk, aynı hadisin devamında “bilinmeyi arzuladığını” ve bu nedenle de varlığı yarattığını söyler.

Bu bilinme arzusu sonucu Ahadiyyet mertebesinden ilk tecellî gerçekleşir. Bu tecellî mertebesi de teolojik olarak Esmâ ve Sıfatlar mertebesidir.

Tevhîd mertebelerinin ikinci basamağı olan Tevhîd-i Sıfat’ta, kişide egemen olan idrak asıl mevsufun (sıfatlananın) Allah olduğudur.

Bu idrake erişen kişi artık hiçbir sıfatı kendi sıfatı olarak görmez ve kendisininmiş gibi görünen sıfatların da Allah’a ait olduğunu anlayarak o âna kadar sıfatlarını kendisininmiş gibi görmüş olmasının ortaya koyduğu gizli şirkden O’na sığınır.

Bu idrak kişiye tüm varlıklara daha sakin, daha temkinli ve daha rahmani bir bakışla bakmasını sağlar.